Rozdział 3: Droga wśród gwiazd

 Droga J.

Pamiętasz kiedy pierwszy raz poznałaś Albusa? Wpadłaś wtedy na niego w drodze na Zaklęcia. Al zawsze wzbudzał w ludziach dziwne uczucia. Wybuchowy, dość ekscentryczny, czasami ciężki w obyciu. To Scorpius był zawsze tym, który miał więcej oleju w głowie i potrafił załagodzić każdą sytuację oraz ściągnąć Rose z łóżka. Co każdy dobrze wie, że Rosie jest tak samo mądra jak i leniwa.

Myślę, że powinnaś dowiedzieć się co działo się w tym okresie u Albusa. To jedyne za co mam do ciebie pretensje. Mojemu bratu łamano serce zbyt wiele razy. Poczucie winy zabijało go od środka.

Albus siedział z kubkiem gorącej czekolady w dłoniach. Naprzeciwko niego Scorpius lustrował go zmartwionym spojrzeniem. Przyjaciele milczeli, popijając swoje napoje, żadne z nich nie chciało przerywać ciszy. Zbyt wiele niewypowiedzianych słów zawisło między nimi w powietrzu.

- Al – zaczął powoli blondyn nachylając się nad stołem. Jego zatroskany głos skłonił Pottera do spojrzenia w oczy swojemu najlepszemu przyjacielowi – Po prostu ze mną porozmawiaj. Powiedz jak mam ci pomóc, bo ja już nie wiem co mam robić.

- Zostawienie mnie w spokoju brzmi jak kusząca propozycja.

Scorpius parsknął śmiechem i z westchnieniem opadł na oparcie krzesła.

            - Wybacz przyjacielu, ale to nie wchodzi w grę.

Cisza nigdy nie stanowiła dla nich problemu, aż do teraz. Teraz ciążyła nad nimi i osiadała gdzieś, w głębi duszy.

            - Lily sobie poradzi. Gdziekolwiek jest, wiem, że sobie poradzi. Żałuje tylko, że musi przechodzić przez to całkiem sama.

            - Zawsze miała swoje sposoby na radzenie sobie z problemami. I zdecydowanie lepiej mierzyła się z przeciwnościami losu niż ty.

            Albus uśmiechnął się smutno i upił łyka czekolady. Jego przyjaciel miał dużo racji w swoich słowach. Kiedy byli w Hogwarcie, to Scorpius był tym, który zawsze wyciągał go z kłopotów. Pewnie, gdyby nie on, to nie udałoby mu się przetrwać pierwszego roku.

            - Przepraszam – powiedział po chwili Albus patrząc na Malfoya – Za bycie tak chujowym przyjacielem. Za pieprzenie każdej sprawy po kolei. Za to, że cię zaniedbałem i nie dawałem dojść do głosu. Byłem tak kurwa skupiony na sobie.

            Scorpius zmrużył oczy w konsternacji, oblizał wagi w zastanowieniu i pokręcił lekko głową, mówiąc:

            - Al, ja nie do końca rozumiem, co masz na myśli.

            - Przestań pieprzyć – odpowiedział mu drugi mężczyzna i gwałtownie wstał od stołu. – Wiesz doskonale o co mi chodzi. Zawiodłem cię.

            Scorpius wstał z krzesła i staną naprzeciwko Albusa nie do końca rozumiejąc kierunek w jakim potoczyła się ich rozmowa - Jeśli czujesz się winny, że ona…

            - Tu nie chodzi o nią! Tu nigdy o nią nie chodziło Scorpiusie. Byłem tak cholernie głupi. – Potter zakrył sobie twarz dłońmi i wziął głęboki oddech. Powoli zwrócił głowę w stronę swojego przyjaciela – Chciałem to skończyć dużo wcześniej, ale brak mi było odwagi. Jak całe moje życie generalnie mówiąc. I po wszystkim czułem się jak skończony chuj, bo mi ulżyło. Może rzeczywiście mam w sobie to co najgorsze ze Ślizgona.

            - Al-

            - Ale zraniłem ją i wykorzystałem. Wykorzystałam by wygładzić swoje życie, wiesz? Myślałem, że może z nią wreszcie wszystko się ułoży. Że w jakiś cudowny sposób mnie uratuje. Zakochałem się w niej jak miałem siedemnaście lat i myślałem, że może powianiem spędzić z nią resztę życia, bo myślałem, że może dzięki temu będę bardziej podobnych do nich.

            - Bo twoi rodzice-

            - Moi rodzice, moi wujkowie, moi dziadkowe. Każdy z nich poślubił swoją szkolną miłość i może dlatego czasami są wszyscy ze sobą tak bardzo nieszczęśliwi. A ja znowu chciałem się wpasować Scorp. Chciałem być tym synem wybrańca nawet jeśli minęło już tyle lat od tych wydarzeń. Wszyscy zawsze uważali pokładali we mnie największe nadzieje, a ja zawiodłem ich na każdej możliwej płaszczyźnie. James gra w Quidditcha, Lily jest aurorem, a ja? Zmieniałem pracę praktycznie co kwartał, pracowałem nawet w mugolskich zawodach! I nie ukrywajmy, pomysł otwarcia klubu nocnego niezbyt spodobał się matce. Do tego te wszystkie artykuły o moich problemach przez ostatni rok? To doprowadzało ojca do szału. No i wszcząłem bójkę w mugolskim barzem, prawie wyjawiłem sekret czarodziejów i byłem o krok od Azkabanu!

            Scorpius patrzył zatroskanym wzrokiem na swojego przyjaciela. Ze zrezygnowaniem oparł się o blat stołu i potarł kolana dłońmi w geście podenerwowania.

            - Wiesz przecież, że te rzeczy nigdy nie miały dla mnie znaczenia-

            - Właśnie-

            - Nie przerywaj mi – powiedział Scorpius ostrzejszym tonem. Tonem po którym Albus wiedział, że powinien się zamknąć – Wiem, że życie z nazwiskiem Potter nie mogło być łatwe. I Al, popełniłeś mnóstwo błędów, ale umiesz się do nich przyznać i zawsze wyciągasz wnioski. Gdy chcesz coś osiągnąć, jesteś nie do powstrzymania. Masz rację, trochę się ostatnio pogubiłeś, ale nikt nie mówił, że zawsze będzie łatwo. Jeszcze masz czas, by dowiedzieć się, co tak naprawdę chcesz robić w życiu.

             - Dlaczego – zaczął powoli Albus spoglądając prosto w szare tęczówki przyjaciela – Ty ze wszystkich ludzi jesteś zawsze pierwszy do przebaczenia mi?

Scorpius spuścił głowę i wziął głęboki oddech, a potem podniósł spojrzenie znowu na przyjaciela i gdy już chciał coś powiedzieć, to Albus mu przerwał słowami:

            - Skłamałem, kiedy na szóstym roku powiedziałem, że wcale mi się nie podobało. – Zapadła cisza, w której było słychać tylko głośne tykanie zegara, a każdy z mężczyzn bał się nawet odetchnąć – To był najlepszy pocałunek w moim życiu, a ja byłem cholernym tchórzem. Zraniłem cię, bo bałem się tego co może się zdarzyć jeśli cię wtedy nie odepchnę. Bałem się, że nie byłem gotowy na to. Na nas. Scorpiusie Malfoy zakochiwałem się w tobie od momentu w którym spojrzałeś na mnie podczas naszej pierwszej nocy w Hogwarcie i z uśmiechem powiedziałeś, że na pewno zostaniemy przyjaciółmi. I zakochiwałem się w tobie za każdym razem gdy znosiłeś moje humoru, albo gdy na mnie krzyczałeś próbując przemówić mi do rozumu. Oraz gdy robiłeś najlepszą na święcie gorącą czekoladę i pozwalałeś przytulać się do siebie w nocy, gdy nie mogłem spać. Przez lata nie sądziłem, że sam odnajdę miłość która zwali mnie z nóg. Oczywiście, że ją odnalazłem tylko przegapiłem ten cholerny moment. I potem próbowałem szukać tej miłości gdzieś indziej. Próbowałem znaleźć ten perfekcyjny pocałunek, ale nic nie mogło się równać tej nocy pod gwiazdami na boisku Quidditcha. Nie wiem jak mogłem się łudzić, że ktokolwiek mógłby dorównać tobie, Scorpiusie.

Wargi Ala drgały, gdy wreszcie odważył się spojrzeć na Scorpiusa. Scorpiusa, który miał na sobie ciemne mugolskie jeanse i bordowy sweter, który naciągał aż na same palce. Jego blond włosy były jak zwykle w nieładzie, a szare oczy świeciły się dziwnym blaskiem. Dla Albusa Scorpius zawsze był piękny, nawet przez lata, gdy udawał, ze tego nie widzi. Zwracał uwagę na każdy najdrobniejszy szczegół, na piegi wokoło nosa, czy na delikatną zmarszczkę na czole gdy się denerwował. Czy na uśmiech, który był w stanie obudzić gwiazdy.

Albus nie wiedział co robi. Kiedy zrobił powoli jeden krok, a potem drugi w stronę swojego przyjaciela, nie puszczając spojrzenia jego szarych oczu.

- Nikt nie może mnie uratować – powiedział szeptem, gdy ich twarze dzieliły milimetry. Scorpius zawsze był parę centymetrów wyższy, jednak opierając się teraz o stół ich wzrost się wyrównał.  – Ale tylko dzięki tobie wierzę, że mogę sam siebie uratować. Tylko dzięki tobie wiem że warto.

Tym razem to Albus wykonał pierwszy krok. Nigdy zapomniał tego pocałunku pod gwiazdami. Pamiętał strach jaki dostrzegł wtedy w oczach Scorpiusa. Pamiętał swoje serce, które gnało zdecydowanie zbyt szybko. Pamiętał też, że zawsze kiedy nie mógł zasnąć przez ostatnie lata, to właśnie to wspomnienie utulało go do snu.

Scorpius smakował czekoladą, miętą i obietnicami lepszej przyszłości. Ich wargi współgrały w idealnym rytmie, a jemu ciągle było go mało. Albus nie był pewien czy kiedykolwiek będzie miał dość. Jego serce biło w zadziwiającym tempie, a on sam zapomniał o oddychaniu. Wplótł palce w blond włosy przyjaciela, z którego ust wyrwał się cichy pomruk, wywołujący uśmiech na twarzy Ala. Malfoy położył mu ręce w tali i przyciągnął bliżej do siebie.

- Kocham cię Scorpiusie – powiedział Albus, gdy przerwali pocałunek by złapać oddech i opierali się o siebie czołami.

- Ja taż cię kocham Albusie.

*&*

Droga J. Kiedy dowiedziałam się o tej sytuacji jakiś czas później nie mogłam pozbierać się z radości, wybacz. Ale zawsze cię przed tym ostrzegałam i myślę, że pod koniec już sama to czułaś. W każdym razie niedługo opowiem ci jak życie Albusa zaczęło wychodzić na prostą, ale obiecałam sobie, że mimo wszystko będę się trzymać chronologii. Ale tak jak zawsze obiecywałam, opowiem ci dużo o Alu. Wiem, ze zawsze Ci na nim zależało.

Widzisz, tak się chłopak przed tym wzbraniał, a koniec końców wybrał chłopaka w którym zakochał się jeszcze na początku Hogwaru. Życie jest bardzo ironiczne, prawda?

Cholera, składnia się mnie nie trzyma. A, i dla sprostowywania, jesteś pewnie ciekawa co z Rose i Scorpiusem prawda? Oni, no cóż, po prostu w pewnym momencie przestali się dogadywać i nawet nie wiadomo, które  z nich zerwało zaręczyny. Wiem tylko, że Hermiona była z tego powodu bardzo nieszczęśliwa. Bo bądźmy szczerzy, czy jest ktoś na tym świecie kto nie ubóstwia Malfoya?

*&*

Lily stała, leniwe opierając się o framugę drzwi. Wystukiwała palcami jakiś bliżej nieznany rytm, słuchając tego, co ma do powiedzenia szef biura. Oprócz nich w pomieszczeniu znajdowała się jeszcze dwójka aurorów. Mieli oni zająć się obstawią pracowników ministerstwa, którzy powinni obstawić jakiś stary, zapomniany, magiczny przedmiot, który sprawiał mugolom wiele problemów.

- Wyruszacie jutro z rana. Chce was widzieć o równej siódmej w wydziale zamiejscowym Ministerstwa. Nie możemy pozwolić sobie na żadne niepowodzenie.

Lily zmarszczyła brwi. Atmosfera tutaj znacznie różniła się od tej, panującej w Londynie. Wszyscy traktowali swoje zadania wyjątkowo poważnie. Nawet jeśli według niej troje aurorów to zdecydowanie zbyt wiele osób do obstawy przy tak prostej misji. Jednak to nie do niej należały takie decyzje. A póki miała dach nad głową i galeony żeby prowadzić swój tryb życia mogła równie dobrze kopać doły bez użycia różdżki.

- Zrozumieliście? – zapytał Jared na co każdy z aurorów pokiwał głową – Świetnie. W takim razie możecie odejść.

Potter pokiwała głową, mruknęła do widzenia i wyszła z gabinetu. Idąc korytarzem w stronę swoich stanowisk usłyszała za sobą głos Niny. Obróciła się i zwróciła do kobiety:

- Tak?

- Pomyślałam sobie, że może mogłybyśmy gdzieś dzisiaj razem wyskoczyć. Zapoznać się przed wspólną misją. Co ty na to?

- Myślę, że to świetny pomysł – odpowiedziała Lily z szerokim uśmiechem.

*&*

Kobiety siedziały w malutkim barze w centrum miasta. Panna Potter z zaciekaniem słuchała opowieści Niny o swojej rodzinę i o codziennym życiu w Los Anegeles.

- Zawsze chciałam mieć brata, trzy siostry to zdecydowanie za dużo – zaśmiała się szatynka – Kolejki do łazienki były czasami masakryczne.

- Uwierz mi, moi bracia czasami spędzali w łazience więcej czasu ode mnie.

Lily nie chciała o nich mówić. Nie chciała mówić o swojej rodzinie, ani o tym, dlaczego się tu znalazła. Miała wrażenie, że Nina wyczuła to po jej słowach i szybko zmieniła temat, wkraczając na bardziej neutralny grunt.

- Jutro poznasz pracowników Ministerstwa, z którymi pracujemy najczęściej. William jest naprawdę świetny, jednak uważaj na Clarisse – powiedziała Nina i upiła łyk drinku.

- Będę pamiętać – odpowiedziała Lily i spojrzała na swoją herbatę. Uznała, że dzisiaj jednak odpuści sobie alkohol. – Tutejsi czarodzieje często spędzają czas w mugolskich lokalizacjach?

- Nie wszędzie – odpowiedziała Nina – Niektóre miasta w Ameryce są zaludnione przez większą ilość czarodziei, na przykład Nowy Jork, Waszyngton czy Chicago. Jednak zdecydowana mniejszość mieszka tutaj. Nigdy nie powstał tutaj żaden magiczny kompleks. Mogłabym zaszaleć i powiedzieć, że żyje może tutaj ze sześćdziesięciu czarodziei. Jednak i tak to wygórowana liczba, bo większość z nich pracuje w innych miastach. Ale, istnieje jeden bar, do którego mugole nie mają wstępu: Pod Bazyliszkiem oraz sklep z Magicznymi Ziołami i Miksturami panny Holmes.

- Życie tutaj wydaje się naprawdę nudne.

- Spokojne. Jednak ze względu na lokalizację i bezpieczeństwo znajduje się tutaj jedno biuro. Jared był naprawdę zaskoczony, że ktoś z Londynu chce się przenieść właśnie tutaj. Może i mugole lubią tętniące życie Los Angeles z Hollywood na czele, ale czarodzieje wolą unikać tego miejsca.

Lily zmarszczyła lekko brwi i z wzruszeniem ramion zapytała:

- A wiąże się z tym jakaś ciekawa historia, czy tak już po prostu jest?

- Tak już po prostu jest – odpowiedziała z lekkim uśmiechem Nina – Ale nie traktuj mnie jak eksperta, mieszkam tutaj zaledwie od półtora roku. Wcześniej stacjonowałam w Nowym Jorku. I musze przyznać, ale tam dzieją się ciekawe historię.

- To mam nadzieję jedną z nich usłyszeć.

*&*

            Lily, mimo wczesnej godziny, szykowała się do snu. Nigdy nie była rannym ptaszkiem, a nie chciała zaspać na swoją pierwszą misję. Wykąpana i ubrana w piżamę, miała już się kłaść do łóżka gdy zauważyła śnieżnobiałą sówkę siedzącą na parapecie. W jednej chwili zamarła. Powoli ruszyła przez pokój i stając na materacu otworzyła okno wpuszczając zwierzę do środka.

            Sówka usiadła na oparciu krzesła i wyciągnęła przed siebie nóżkę z zawiązanym na nim pergaminem. Lily podeszła do niej i odwinęła list. Spojrzała w oczy zwierzęcia i przełknęła głośno ślinę.

            Wiedziała, że będą do niej pisać i wiedziała też, że te przemądrzałe zwierzęta będą ją znajdywać, choćby wyjechała na Sybir. Jednak ciągle miała nadzieję, że ta jedna osoba do niej nie napisze. Nigdy nie chciała złamać serca wujkowi Georgowi.

            Usiadła przy biurku i wyjęła list z koperty.

Droga Lily,

Nie daj się podziabać za bardzo Rowanowi, ale wiesz, że ta sowa zawsze upomina się o jedzenie.

Mam nadzieję, że gdziekolwiek jesteś wszystko jest u Ciebie dobrze. Jakbyś kiedykolwiek chciała się spotkać, albo porozmawiać, możesz na mnie liczyć.

Nie wiem, co wydarzyło się dokładnie podczas waszej misji, oczywiście każdy zna oficjalną wersję. Jednak to nie wszystko i przykro mi, że musisz zmagać się z tym całkiem sama. Mam jednak nadzieję, to pomaga Ci dojść do siebie. Każdy ma inne sposoby radzenia sobie z problemami. Nie chcę też naciskać, ale spadłby mi kamień z serca, gdybym się dowiedział, że żyjesz i że wszystko jest u Ciebie w porządku.

PS. W drugim pakunku przesyłam mały prezent z Magicznych Dowcipów. Powinien Ci się spodobać.

Pamiętaj, że jeśli potrzebujesz pomocy, zawsze możesz się do mnie zwrócić

Tęsknimy tutaj za Tobą

Wujek George

Lily westchnęła i z lekkim uśmiechem wzięła pióro z biurka oraz pergamin i zajęła się odpisywaniem na list.

*&*

Witam wszystkich, pierwsze co, to serdecznie chciałabym podziękować za nominację do bloga miesiąca na Księdze Baśni i zachęcić do głosowania na Kwestę.

Co do rozdziału, to z czystym sercem muszę przyznać, że opisywanie perypetii Albusa i Scorpiusa sprawia mi olbrzymią radość.

Zachęcam do komentowania, bo nic tak bardzo nie motywuje jak porządny kop od czytelników. :)