Rozdział 5: Opowieść wigilijna

Droga J. Kłamstwo przyległo do mnie niczym skóra. Oni wszyscy chcieli widzieć we mnie kogoś, kto uciekł z rodzinnego miasta by uwolnić się spod potęgi tego nazwiska. Pozwoliłam im w sto wszystko wierzyć. Pozwoliłam im wierzyć, że tęsknie za każdym z rodziny, że chciałabym się z nimi zobaczyć, ale jednocześnie nie mogę, bo to dobry czas by wreszcie zacząć samodzielnie żyć. Oni ciągle patrzą na mnie i mówią, że tutaj nazwisko „Potter” nie załatwi mi taryfy ulgowej. Uśmiecham się do nich i przytakuje głową mrucząc ciche „dziękuje”.  Czas mija tak nieubłaganie szybko,  że niemal jestem wdzięczna. Dni zlewają mi się jeden po drogim i nawet nie dostrzegam, gdy świat zaczynają zdobić świąteczne ozdoby. Opowiem ci wpierw co działo się u mojej rodziny. Myślę, że o tym chciałabyś posłuchać.

            James zakończył właśnie dekorowanie choinki. Zaklęciem nałożył na najwyższą gałąź połyskującą gwiazdę. Wszyscy wydawali się być w dobrych nastrojach. Święta tego roku obchodzono jak, tradycja nakazywała w domu dziadków Weasley’ ów. James, Norę wspominał z ciepłem wakacji w sercu i podmuchem wiatru, gdy wszyscy razem grali w Quidditcha na pobliskim polu.

            Kiedy rozejrzał się po pokoju, wzrok zatrzymał się na Albusie. Jego młodszy brat stał odwrócony do niego tyłem, zajęty wieszaniem pstrokatego łańcucha na gzymsie kominka. Zauważył zmianę jaka zaszła w Alu. Choć na pierwszy rzut oka nic się nie zmieniło, to drobne uśmiechy, brak złości i spokój mówiły wszystko. James doskonale wiedział komu powinien za to dziękować. Minęły miesiące odkąd widział swojego brata niczym nie odurzonego, albo wściekłego.

            - Gapisz się – powiedział lekko Albus. Jim zamrugał gwałtownie, po czym zaczął iść w stronę brata.

            - Cieszę się, że z twojego szczęścia i tyle – powiedział najstarszy z Potterów i zamkną młodszego w niedźwiedzim uścisku – Martwiłem się o ciebie Al i byłem przerażony, bo nie wiedziałam jak mogę ci pomóc.

            - Dzięki za troskę James – odpowiedział Albus, klepiąc brata po plecach – Ale nie mogę oddychać.

            Jim wypuścił go z uścisku i z radosnym uśmiechem na  twarzy powiedział:

            - Brakowało mi ciebie młody.

            Śnieg stukał w okna wysokiego domu. Nieboskłony chyliły się ku horyzontom, zdobione przez piękne konstelacje gwiazd zapierały dech w piersiach tym, co dzisiejszej nocy chcieli je oglądać. Nikt jednak w Norze nie zaprzątał sobie dzisiaj głowy widokiem za oknami. Byli oni skupieni na sobie, rzadko spotykając się w tak licznym gronie. Poruszali kwestie związane ze swoimi życiami zawodowymi, rodzinnymi. Uśmiechali się do siebie i łagodzili śmiechem upadki. Tego wieczora panowała tylko jedna reguła: Nikt nie porusza tematu Lily Luny Potter. I miłe momenty miały trwać jeszcze przez chwilę, dopiero pod koniec spotkania, ktoś postanowi złamać tą zasady.

            Rozumowa trwała w najlepsze, w momencie gdy James Potter wstał ze swojego miejsca razem z Alice, ze słowami, że chce coś ogłosić. Oczy całej rodziny skierowały się na niego. Harry i Ginny patrzyli na syna z lekkimi uśmiechami, jakby przeczuwali co chce im powiedzieć. Albus i Scorpius siedzieli przez cały wieczór trochę spięci, a teraz przyglądali się najstarszemu Potterowi wraz z jego żoną z zaciekawieniem. Ted mrugnął zachęcająco do swojego przyjaciela. Hugo zdawał się być nie zainteresowany i przyglądał się widokowi za oknem, podziwiając gwiazdy jaśniejące w mroku. Hermiona i Ron spojrzeli na siebie, po czym zawiesili wzrok na Jamesie i Alice. Rose zerkała tylko w stronę kuzyna, starając się unikać szarych oczy pewnego blondyna. Frank patrzył na swoją siostrę Alice z zawadiackim uśmiechem. Nawet mała Madeline zamilkła. Neville trzymał ramię na oparciu krzesła swojej żony Hanny i obydwoje z wyczekiwaniem obserwowali Jamesa. Draco Malfoy z opanowaniem przyglądał się całej sytuacji. A Molly i Artur uśmiechali się nieznacznie, splatając swoje dłonie na stole.

            - Mamy wam wszystkim coś ważnego do zakomunikowania – zaczął James, lekko się uśmiechając.

            - W najbliższym czasie grono Potterów nieznacznie się powiększy – dokończyła Alice i lekko dotknęła swojego brzucha.

Zaczęły się grupowe uściski, wspólne życzenia szczęścia i miliony pytań do przyszłych rodziców. Wrzawa radości i atmosfera szczęścia unosiły się przez resztę kolacji i zaprowadziły naszych bohaterów na kanapy w salonie. Cicho skwierczący ogień w  kominku i lekkie zawodzenie Celestyny tworzyło świąteczną atmosferę w niedużym domku.

            O tej porze, gdy dochodziła już północ Draco wraz z państwem Longbottom teleportowali się do swoich domów. Chwilę później towarzystwo opuściła także i Rose, tłumacząc się tym, że jutro musi być na dyżurze w pracy.

            Hugo siedział obok Scorpius i w ciszy dyskutowali o swojej wspólnej pracy nad mugolską i czarodziejską medycyną. Albus zajął miejsce obok Malfoya i z rękami splecionymi rozmawiał z ojcem na tematy, jak bardziej neutralne. Ginny, Ron oraz Jamesem dyskutowali o ostatnich treningach reprezentacji Anglii. Alice siedziała na podłodze obok Teda i wraz z Hermioną dyskutowali o ostatnich atakach.

            -  To wszystko staje się coraz bardziej niebezpieczne. Ataki są gorsze niż do tej pory. Nie wiemy nic o tych czarodziejach, dlaczego to robią, ani kim są. W Ministerstwie robi się naprawdę gorąco. Wszyscy obawiają powtórki sprzed ponad dwudziestu lat. - Hermiona swoimi słowami zwróciła na siebie uwagę Harry’ ego i Albusa.

            - Alice i Ted dobrze wiedzą, że nawiązaliśmy kontakt ze wszystkimi, którzy mieli kiedykolwiek coś wspólnego ze Śmierciożercami.

            Pan Potter spojrzał lekko na Scorpiusa, bojąc się, poruszania niektórych tematów. Blondyn złapał spojrzenie jego zielonych oczu i lekko się uśmiechną, po czym powiedział:

            - Wiem, co wydarzyło się podczas wojen z Voldemortem i jestem świadomy roli mojej rodziny w tym, naprawdę.

Harry pokiwał głową i przejechał dłonią po czole:

            - Mam tylko nadzieję, że historia nie zamierza się powtórzyć.

            - Na pewno tego nie unikniemy, jeśli będziemy zatajać pomiędzy sobą ważne informacje – powiedziała Alice wpatrując się w ogień dogasający już w kominku. Poczuła na sobie świdrujące spojrzenie oczu Teda, jak gdyby w myślach chciał jej przekazać, aby się zamknęła.

            - Powiedz nam Ted, co takiego zobaczyłeś pod filarami? – zapytała, tym razem odwracając głowę i patrząc prosto w jego niebieskie tęczówki – Bo mam wrażenie, że jeśli ja nie zadam ci tego pytania, to nikt inny tego nie zrobi, a przecież wszyscy zaczynają się już obawiać. Czarodzieje widzą, że coś się dzieje, a my milczymy.

            W salonie zapadła cisza. Wszyscy patrzyli na Alice z zaskoczeniem oraz lekkim zdenerwowaniem. Czekali na to, co powie Ted Lupin.

            - Jeden z nich stracił maskę – kobieta ciągnęła dalej - Stał za tobą, jednak kiedy uderzyłeś zaklęciem w przeciwnika po swojej stronie, on się teleportował. Ale Lily zamarła i ty się odwróciłeś. Kogo wtedy zobaczyłeś? Kto był po drugiej stronie maski?

            - Kiedy odwróciłem głowę, on już znikną – powiedział twardo Ted – Nie widziałem jego twarzy.

            - Pieprzysz.

            - Alice! – James patrzył na swoją żonę ze zmartwieniem – To nie miejsce, aby-

            - Może gdyby nam powiedział kto to był, wtedy byśmy wiedzieli, kogo tak bardzo przestraszyła się Lily, że aż uciekła Merlin wie gdzie!

            Milczenie na powrót zawładnęło pokojem. Harry, odezwał się po chwili, starając się zachować spokój i złagodzić sytuację:

            - Alice, nie masz dowodów świadczących o tym by Ted mógł zobaczyć kto ukrywał się za maską. I nie rozumiem po co miałby taić przed nami tą informację.

            - Może po prostu zobaczył tam kogoś, w czyją obecność sam do tej pory nie może uwierzyć – odpowiedziała Alice i zlustrowała Teda wzrokiem.

            - Wprowadzam się do Scorpiusa – powiedział Albus i skupił na sobie wzrok całego pokoju. Nawet Hugo, który przez ostatnią wymianę zdań siedział i pisał piórem w swoim zeszycie, podniósł wzrok na szatyna. – Nie we współlokatorskim sensie, ale jesteśmy-parą, w tym sensie.

Al spojrzał w prawo na swojego mężczyznę, który lekko się uśmiechnął i splótł swoje palce z dłonią Pottera, dodając mu otuchy.

            - To - zaczął powoli Harry, jednak Ginny przerwała mu z uśmiechem:

            - Nie jest dla nas żadne zaskoczenie.

Albus zmarszczył brwi i spojrzał na swoją matkę zaskoczony.

            - Al, znamy was od tylu lat, że była to tylko kwestia czasu.

~*~

Albus siedział po turecku przy jednym z wielu pudeł ustawionych w salonie domu Scorpiusa. Uwielbiał przebywać w tym mieszkaniu, które znajdowało się zaledwie parę ulic od szpitalu świętego Munga. Al wiele razy powtarzał przyjacielowi, że przecież, może się teleportować. Malfoy zawsze jednak z uśmiechem mówił, że dziesięciominutowy spacer przed pracą jest miłą odmianą, dla późniejszego zabieganego dnia.

Szare ściany zdobiło niewiele obrazów, za to Al nigdy nie miał dość patrzenia na miejsce nad kanapą, które zdobiły dziesiątki zdjęć. Duża ich część przedstawiała przyjaciół w czasach szkolnych. Zawsze uśmiechał się patrząc na te wszystkie fotografie, które były mapą najlepszych wspomnień w jego życiu.

- Wszystko w porządku? – zapytał Scorpius wchodząc do pokoju. Albus odwrócił głowę w stronę swojego chłopaka. Mokre blond włosy przeczesał do tyłu by nie wpadały mu do oczu, a naga skóra lśniła od kropelek wody.

- Nie wierzę, że nadal nosisz ten szlafrok – zaśmiał się lekko Al, gdy Scorpius podszedł do niego i siadł za plecami, dłonią gładzą lekko jego plecy.

- Oczywiście, że tak – odpowiedział i spojrzał w dół na swój zielony, w srebrne paski szlafrok. Dostał go od Slughorna na zakończenie nauki w Hogwarcie i wybitne stopnie z eliksirów. Nikt nie mógł wpaść, na gorszy pomysł.

- Wybacz, że dzisiaj cię tak zaskoczyłem – powiedział cicho Al, opuszczając głowę – Zachowałam się jak egoistyczny drań, znowu.

- Hej – powiedział Scorpius i dwoma palcami uniósł podbródek Albusa, tak by ten na niego spojrzał – Powiedziałem ci, że możesz o tym powiedzieć swojej rodzinie, kiedy będziesz na to gotowy. 

- Tak, ale to dotyczyło też ciebie. Powinien cię o to zapytać, może nie chciałeś, żeby rodzice Rose się o nas dowiedzieli, w ten sposób.

- Rose wie – powiedział Scorpius, lekko się uśmiechając.

- Jak to? – zapytał Al, lekko zaskoczony.

- Przyjaźniliśmy się przez tyle lat i myślę, że ona ciągle wiedziała. Wiedziała, że ją kocham, ale wiedziała też, że nigdy nie będę jej kochać tak, jak kocham ciebie. Nie rozstaliśmy się w kłótniach, ani krzykach. Było nam przykro, ale rozumieliśmy się nawzajem. Kazała mi napisać jak tylko zdobędę się na odwagę by wyznać ci co czuje i jak na to zareagowałeś. Przepraszam, że ci nie powiedziałem, ale nie chciałem, żebyś czuł presję, że musisz od razu wyznawać to twojej rodzinie.

Albus pokiwał głową i zbliżył swoją twarz do Scorpiusa oraz wyszeptał cicho:

- Cieszę się, że już wiedzą – powiedział, zanim go pocałował. A wtedy zapomniał wszystkich słów, bo żadne nie miały już dla niego znaczenia. Ich wargi współgrały w idealnym rytmie. Al obrócił się do tyłu i nie przerywając pocałunków zaczął kłaść blondyna na puszystym dywanie.

- Myślałem, że chciałeś iść spać – powiedział Scorpius miedzy pocałunkami, gdy jego dłonie zaczęły błądzić pod koszulką Ala i podsuwać ją do góry.

- Widocznie znalazłem coś lepszego od spania – odpowiedział ściągając przez głowę t-shirt i odrzucając go gdzieś na bok. Uśmiechnął się do swojego towarzysza, a potem przyłożył usta do jego szczęki i pocałunkami zaczął schodzić coraz niżej, nie bojąc się zostawić paru purpurowych śladów na szyi Scorpiusa.

- Jeśli znów pójdę tak do pracy, zapytają się mnie, czy przypadkiem po drodze nie wpadłem na jakiegoś wampira – powiedział cicho blondyn, jednak jękną, czując jak Al przygryza jego obojczyk i uśmiecha się przy tym zuchwale.

- I tak wiem, że to uwielbiasz i nie możesz temu zaprzeczyć– odpowiedział Al, jedną ręką nadal się podtrzymując, a drugą odwiązując szlafrok Scorpiusa.

- Moi współpracownicy jednak nie tak bardzo – odpowiedział i oddech uwiązł mu w gardle, gdy lekko przygryzł jego sutek – I wcale nie zamierzałem temu zaprzeczać Potter, jednak mógłbyś zostawiać te ślady po sobie, w miejscu mniej widocznym.

- Na przykład tutaj Malfoy? – zapytał mocno zaciskając zęby w miejscu, nad jego pępkiem – Czy może tutaj? – dodał, schodząc pocałunkami coraz niżej – Choć i tak wiem, że tutaj lubisz najbardziej – powiedział cicho, całując początek jego męskości.

- Skończ już gadać – odpowiedział cicho Scorpius, a jego oddech drżał i zdradzał każde jego emocje. Zatopił palce lewej dłoni w ciemnych włosach Albusa, a drugą zaciskał na dywanie.   

- Skoro tak mówisz – odpowiedział Al. – Pamiętaj tylko, żeby nie krzyczeć za głośno, bo obudzisz sąsiadów piękny.

~*~

Lily siedziała przy niewielkim stole w kuchni domu Savannah. Przed nią stały potrawy, których nigdy wcześniej nie widziała na oczy. Meksykańska kuchnia nie była w Anglii zbyt rozpowszechniona i po spożytym jednym posiłku, wiedziała, że jeśli kiedykolwiek wróci do domu, weźmie te wszystkie przepisy od swojej przyjaciółki.

Choinka połyskiwała w salonie po drugiej stronie korytarza. Savannah wynajmowała mała mieszkanie, które nadal pozostawało większe od mieszkania Lily, w centrum miasta. Postanowiły świętować Boże Narodzenie razem i mimo, że rudowłosa tęskniła za domem, to czas spędzony z panną Grey był niezastąpiony.

Od paru miesięcy, kiedy przebywała w Los Angeles czuła jakby coś opadło z jej duszy. Poczuła się lżejsza i wolna. Nie czuła na sobie spojrzeń wścibskich ludzi, ani żądnych wymagań, nieświadomie wywieranych przez rodzinę.

- To jest przepyszne – powiedziała Lily wkładając do buzi duży kęs jedzenia – Mogła bym za to umrzeć.

Sav zaśmiała się i nalała sobie więcej wina.

- Przepisy z rodzinnych stron.

- Nigdy nie byłam w Ameryce Południowej. Musze powiedzieć, że mało podróżowaliśmy z rodziną po innych miejscach niż Wielka Brytania. Ale dla takiego jedzenia, mogłabym tam zamieszkać.

O Lily Lunie Potter trzeba było wiedzieć tylko, że uwielbiała jeść. Miała to podobno po wujku Ronie. James zawsze się z niej śmiał, że gdyby nie to, że gra w Quidditcha to pewnie przypominała by wyglądem kafla. Trzeba mu było przyznać w tym trochę racji.

Lily uwielbiała też ćwiczenia fizyczne. Podczas pracy w Los Angeles spędzała dużo czasu na siłowni, by dbać o swoje mieście. Walka różdżką to jedno, jednak jej filozofia wyznawała też mocny prawy sierpowy. Nic nie odstrasza idiotów tak bardzo, jak złamany nos.

- Opowiedz mi o Meksyku – powiedziała Lily wymachując widelcem i sięgając po kolejny smaczny kąsek.

- Jest gorąco, pustynnie i legendarnie. Moi bracia, oni opowiadali mi historię ze swojej szkoły magii, do tego, zanim uciekłam, przeczytałam każdą książkę o czarodziejstwie jaką mieliśmy w domu. Mój ojciec był nauczycielem, więc mieliśmy ich całkiem spoko. Jeśli będziesz kiedyś potrzebować eliksiru miłosnego, to potrafię uwarzyć całkiem porządny.

Lily siedziała z szeroko otwartymi oczami i widelcem zastygłym drodze między talerzem, a jej ustami.

- Nie bądź taka zdziwiona Lily – zaśmiała się lekko Savannah – To, że nie posiadam w swojej krwi, nie oznacza, że nie umiem czytać i wrzucać składników do garnka.

- Jeśli ujmiesz to w takie słowa – powiedziała rudowłosa, wkładając do ust kęs posiłki – Nigdy nie zastanawiałam się nad charłakami. Ale wydaje mi się, że to niesprawiedliwe w stosunku do was. Powinniście móc uczyć się w szkołach magii, jeśli, jak sama mówisz, są przedmioty w których moglibyście być świetni.

- Wiem – odpowiedział Sav i wzruszyła ramionami – Ale lata tradycji ciężko jest wymazać.

- Przykro mi – powiedziała cicho Lily i posłała swojej przyjaciółce pocieszający uśmiech. Gdzieś w głębi duszy i niepotrzebnie brała winę na siebie. Była czarownicą i żyła w tym świecie. Ale brak podniesienia głosu w danej sprawie, to również decyzja.

Siedziały przy niewysokim drzewku, które udekorowały poprzedniego dnia. Światło przebijało się przez okno  w salonie, tworząc piękną mozaikę kolorów na dywanie. Kobiety były ubrane w pidżamy i zajadały się ciastkami, jeszcze przed śniadaniem,

- Pamiętasz fragment naszej rozmowy, gdy ci powiedziałam, że nie chce żadnego prezentu? – zapytała Lily Luna sięgając po pakunek ze swoim imieniem. Sav wzruszyła ramionami i powiedziała obojętnym tonem, rozpakowując swoje pudełko:

- Mówiłaś coś? Pewnie musiałam to przegapić, podczas twojej paplaniny.

Lily rzuciła jej spojrzenie spode łba i odwiązała czerwoną wstążkę. Jednak, uśmiechnęła się prawie niezauważalnie. Uciekając z Londynu, chciała odciąć się od wszystkich, a nie odnaleźć tak wspaniałą przyjaźń.  

~*~

Muszę was przeprosić za tą długą nieobecność! W tym roku rozpoczęłam studia i ostatni miesiąc upłyną mi strasznie szybko zważywszy na tyle nowych doświadczeń i znajomości. Zostały mi do wrzucenia tylko dwa rozdziały do przodu, a niestety nic ostatniego nie napisałam, więc nowy rozdział może pojawić się prędzej za trzy tygodnie, niż za dwa. 

Do kolejnego napisania, drodzy czytelnicy :)